காலை ஒரு பிச்சைக்காரரை சாய் பாபா என்று நினத்துக் கொண்டு மக்கள்
வழிபட்ட செய்தி ஒன்று வந்தது .
இதைப் படித்ததும் எனக்குப் பழைய ஞாபகம் வந்தது.
நானும் ஏன் அக்காவும் விருத்தாசலத்தில் படித்துக் கொண்டிருந்த சமயம் .
நான் ஆறாம் வகுப்பு என் அக்கா பத்தாவது.
எனக்கு வயது கூடப் போட்டு சீக்கிரமாகவே சேர்த்து விட்டபடியால் என் அக்கா
சொல்வதை கேட்டு நட என்பார்கள் .
அதனால் அந்த வயதில் என் அக்காவின் கையைப் பிடித்துக் கொண்டுதான்
நடக்கணும்.
ஸ்கூல் முடிந்ததும் எங்களுக்கு ரயில் வண்டி 5.30 அல்லது 6 மணிக்குத்தான்.
( தாழ நல்லூர் என்னும் ஸ்டேஷனுக்கு . இப்போது அந்த ரயில்வே ஸ்டேஷன் கிடையாது )
ஸ்கூல் முடிந்து வரும்போது விருத்தகிரீஸ்வரர் கோயில் வழியாகத்தான்
( அந்தக் கோயில் உள்ளே நுழைந்து )வருவோம்.
காரணம் பக்தி அல்ல .
ரோட்டில் வண்டிகள் போகும் .
என் அக்காவுக்கு என்னைக் கூட்டிக் கொள்ளும் பொறுப்பு இருந்ததாலும் இது
பாதுகாப்பான வழி .என்பதாலும் .
அங்கே ஆழத்துப் பிள்ளையார் என்ற கோயில் ஒன்றும் உண்டு .
தரை லெவலை விடவும் மிகவும் கீழே பிள்ளையார் இருப்பார் .
குறைந்தது ஒரு 10 படியாகவும் இருக்கலாம் அல்லது கூடவும் இருக்கலாம் .
(40 வருடம் ஆகிவிட்டது ஞாபகமில்லை )
அப்போதெல்லாம் அம்புலி மாமா கதை புக் தான் அந்த ஊரில் கிடைக்கும் .
இங்கிலீஷ் காமிக்ஸ் எல்லாம் கேள்விப்பட்டதே இல்லை .
சாயந்திரம்அதில் வரும் கதைகளைப் படித்திருந்தால் நானும் என் அக்காவும்
படித்த கதைகளை எல்லாம் பற்றி பேசிக்கொண்டிருப்போம் .அதில் சில
கதைகளில் கடவுள் சில பக்தர்களுக்கு அசிரீரி மாதிரி கோயிலில் சில
விஷயங்கள் சொல்வார் .
அதனால் என் அந்த வயதில்( ஒரு ஒன்பது வயது இருக்கும் ) என் வரையில்
நான் புரிந்து கொண்ட படி கோயிலில் சாமி எல்லாத்தையும் தெரிந்து வைத்துக்
கொண்டிருப்பார் . உண்மையான பக்தர்களுக்கு நல்ல மெசேஜு தருவார்
,கெட்டவங்களுக்கு அவங்க கோயிலுக்கு வரும்போது பயமுறுத்துவார் ,
என்பதே.
அந்தக் காலத்தில் வெள்ளி செவ்வாய் மாசி மகம் தவிர அவ்வளவாகக்
கூட்டம் இருக்காது.பெரும்பாலும் வெறிச்சோடி இருக்கும் .
காலையில் ஸ்கூல் பசங்க அங்கே படித்துக் கொண்டிருப்பார்கள் .
( வீட்டில் படிக்க வசதி குறைவு )
வழக்கம் போல நாங்கள் இருவரும் ஆழத்துப் பிள்ளையார் கோயிலுக்கு
உள்ளே படி இறங்கிப் போய்க் கொண்டிருந்தோம் .
ஒரு ஏழு படி இறங்கி இருப்போம்.
சாமி விக்கிரகம் பின்னாடி உள்ள பிரகாரச் சுற்றுச் சுவரில் இருந்து
ஓ .... என்ற ஆண் குரல் .
பிரகாரம் பெரியது என்பதால் எதிரொலி வேறு
அழுகையா அல்லது நாங்கள் செய்த தப்பிற்கு மிரட்டவா
என்று புரியாத படி ஹை டெசிபலில் சத்தம் .
என்ன எது என்று தீர்மானிக்கும் வயதும் இல்லை .......
எங்க ரெண்டு பேருக்கும் அது அசரீரி என்று ஒரே பயம் .
நாங்களும் கத்திக் கொண்டே ......
கீழே இறங்காமல் மேலே ஏற நினைக்கிறேன் .
டக்கென்று கால்கள் ஓடவில்லை
என் அக்கா என் கையைப் பிடித்துக் கொண்டு தர தர என்று இழுக்க
........இருவருமாக ஓடி வருகிறோம் .
அது மிகவும் பெரிய கோயில் .
மக்கள் நடமாட்ட முள்ள பகுதி வரை கிட்டத்தட்ட ஒரு ஐந்து நிமிடம் ஒடி
வந்து மெயின் கோபுர வாசலுக்கு வந்த பின் தான் ஓட்டத்தை நிறுத்தினோம் .
பிறகு இருவரும் எதோ பூத கணங்கள் அல்லது கடவுளே நம்ம கிட்டே எதோ
சொல்லவந்தார் , நம்மளை மிரட்டினார் என்ற பல கோணங்களில் அது
என்னவாக இருக்கும் என்றே வழியெல்லாம் விவாதித்துக் கொண்டிருந்தோம் .
அதன் பிறகு அந்த கோயிலுக்கு அப்பா அம்மா கூட வந்தால் ஒழிய நாங்கள்
போவதில்லை .
பிறகு அடுத்த வருடம் திருச்சி மாற்றல் ஆனபின் பல முறை சென்றுள்ளேன்
ஆம் அப்பா அம்மாவுடன் தான்.
முதலில் அப்பாவும் அம்மாவும் கீழே இறங்கிய பின் தான் இறங்குவேன் .
இன்று வரை அது என்ன சப்தம் என்று தெரியாது .
நான் நினைக்கிறேன் யாரோ ஒருவர் தன் கஷ்டங்களை நினைத்து
அழுதுகொண்டே பிள்ளையாரிடம் முறையிட்டுக் கொண்டிருந்திருக்கணும் .
எனக்கும் அங்கு ஒரு முறை சென்று வர ஆசை.
